در شب يلدای سال 83 «آفتاب» متولد شد، و تا امروز در جمع ستارگان آسمان رسانه ايران نورافشانی می کند.

در نخستين روزها و ماههای تولدمان، وجودی آکنده از ترس داشتيم، که هر تولدی با ترس همراه است، همچنان که با شوق نيز عجين است. شوق ورود به افقی تازه و ترس از حاصل کار. بنابراين فراز و نشيبهای فراوانی را در آن ماههای نخستين پشت سر گذارديم.

با اين حال، هر فرودی درسی با خود داشت و هر فرازی، افقی تازه را فرارويمان می گشود. اما به راستی سرچشمه اين آموخته ها کجاست؟ بی ترديد اين خوانندگان و بازديدکنندگان آفتاب اند که راهبران واقعی آن به حساب می آيند. آفتاب، به مدد فن آوری نوين اطلاع رسانی، اين توفيق را داشت که به «داد و ستد» با خوانندگان خود بپردازد.

ما مانند رسانه های قديمی نبوده ايم که يکسويه بگوييم و خوانندگان را فرصت پاسخگويی نباشد. هنوز چند ثانيه از انتشار يک خبر نگذشته، واکنش شما همگام با آن خبر، در منظر صدها هزار خواننده آفتاب قرار می گيرد. آفتاب، از اينکه رشته ای دوسويه او را با ميليونها خواننده پارسی زبان سراسر جهان پيوند می دهد، بی اندازه شادمان و مفتخر است.

و اما مشی ما ؟ آفتاب در کدام مدار راه می پويد؟ اگر بخواهيم در يک کلام، آرمان خود را در اين باب بگوييم، کافی است اشاره کنيم که: آفتاب را سودای آن است که اولاً فرهنگ غنی چند هزار ساله ايران زمين را در برابر ديدگان هم ميهنان خود آفتابی سازد، و ثانيا مصمم است در همه حوزه ها - به ويژه سياست - مبلّغ و نماد «اخلاق» باشد.

و اما کمک شما ؟ آيا خوانندگان را در تحقق سودای آفتاب وظيفه ای هست؟
اگر بخواهيم در يک کلام، پاسخ اين سؤال را بدهيم بايد بگوييم: حتماً ! خوانندگان آفتاب با راهنماييها و تذکرات خود، آفتابيان را مدد رسانند تا در همان پويه ای که هدف گرفته اند، گام بردارند. منتظرتان هستيم، ای دستها و دلهاتان آفتابی.